Eenmaal uitgegraven en de bekisting gelegd, kon begonnen worden met de kelder. Wij hebben niet gekozen voor een "traditionele" betonnen kelder, maar een zgn. "woonkelder". Volgens de Duitse aannemer zijn traditionele kelders vaak vochtig en muf. Dit heeft te maken met het condenseren van de (vochtige) lucht tegen de koele kelderwanden. Daarnaast is beton (na verloop van tijd) niet altijd waterdicht, alhoewel experts daar misschien een andere mening over hebben, en zal derhalve aan de buitenkant geïsoleerd moeten worden. Ook is er kans op grindnesten, lekkende naden, te weinig verdichting etc.
Mede door dit en omdat het huis in het grondwater staat, is gekozen voor een speciaal geïsoleerde kelder van de firma ABG Kellerdicht. Met dit systeem wordt de kelder als het ware rondom ingepakt met een kunststof laag.
Die laag is van hetzelfde materiaal wat bv. gebruikt wordt bij de opvangputten van tankstations. Het kan dus heel wat hebben en er zit zelfs een garantie van 30 jaar op.
Hoe gaat het in zijn werk?
Als de bekisting is aangebracht wordt op de bodem een kunststof laag aangebracht (zie foto bij het vorige onderwerp). Daarover wordt een betonnen vloer gelegd van 25cm dik. De kunststof randen staan aan de zijkanten nog omhoog.
Op de betonnen vloer worden vervolgens met "gewone" Poroton stenen de muren opgemetseld. Deze 30cm dikke blokken vormen dus tevens de binnen- én buitenmuur.
De muren worden dan aan de buitenkant weer geheel bekleed met hetzelfde kunststof materiaal. Deze banen worden aan elkaar gelast en elke lasnaad wordt middels een drukmeter gecontroleerd op sterkte en luchtdichtheid. 
Daarna worden rondom bijpassende lichtschachten (ook wel koekoek genaamd) geplaatst en alles wordt op het laatst afgewerkt met een vilten beschermingslaag tegen scherpe steentjes e.d. Op de foto hiernaast is te zien dat de bronbemalingspomp al is uitgezet en het grondwater weer op het oude niveau staat.
Het voordeel van dit systeem is dat de condens door de binnenmuur tegen de kunststof isolatielaag aanslaat, daar naar beneden druppelt en opgevangen wordt in een centraal geplaatste put. Eens in de zoveel tijd wordt het water dan automatisch weggepompt.
Zijn er ook nadelen? Ja, maar beperkt. De Poroton stenen hebben zich gedurende de bouw helemaal volgezogen met (regen)water. Het duurt minstens een halfjaar voordat dit allemaal verdampt is. Voorts ben je gebonden aan die prefab lichtschachten. Er kunnen normale ramen in en die kunnen ook gewoon open, maar zo'n lichtschacht is qua binnenruimte toch iets minder groot dan een standaard betonnen koekoek. Daarnaast is hij afgesloten met een plexiglazen raam aan de bovenkant ipv. een traditioneel ijzeren rooster. Dit heeft natuurlijk te maken met de complete isolatie rondom. Ze kunnen trouwens wel open, dan moet je een schroefje losdraaien. Overigens had de architect ze iets te laag ingetekend (afstemmingsfoutje zullen we maar denken) waardoor ze uiteindelijk iets te laag onder het maaiveld uitkwamen. Na enige druk op ABG Dichtungs-Systeme, werden de lichtschachten ter plekke 10 cm. verhoogd.
Aan de andere kant woont het prima. Er is een normale luchtvochtigheidsgraad en is er een behoorlijke lichtinval. Tezamen met het mechanische luchtbehandelingsysteem (aan- en afvoer) ontstaat er een prima woonklimaat.
